Είναι παράξενο, πολύ παράξενο αίσθημα αυτό. Μπαίνεις σ’ένα σπίτι στο οποίο έχεις ζήσει πάνω από χρόνο, το οποίο έχεις βάψει, το οποίο έχεις διακοσμήσει, στο οποίο η παρουσία σου είναι ακόμα παντού (το όνομά σου είναι ακόμα στο κουδούνι, στο τοίχο είναι ακόμα το πρόγραμμα του γυμναστηρίου όπου πήγαινες... πριν από 2 χρόνια (!), παντού αρκουδάκια, καρδούλες και άλλα που είχες πάρει εσύ) και... δεν νιώθεις οικεία, δεν νιώθεις στην θέση σου, αναρωτιέσαι τι κάνεις εκεί.
Παρασκευή βράδυ φτάνω στον Α «Surpriiise ! Χρόνια πολλάαα !» (δηλαδή... δεν ήταν ακριβώς έκπληξη... ούτε ήταν ακριβώς η μέρα των γενεθλίων του αλλά αυτή ήταν η ιδέα). Φτάνω με το μίνι φορεματάκι μου, μπότες, κάλτσες και τελικά... «Τι δουλειά έχω εδώ εγώ;»

Lire la suite